De gedichtenbundel Sleet laat zich lezen als de vergeefse poging van een man om op oudejaarsavond de relatie met zijn ex te herstellen.

Zijn angsten en de hallucinaties nemen toe naarmate hij zichzelf meer en meer laveloos drinkt. De cyclus begint om 20 uur, geeft tussenstanden om 21 uur 10, 22 uur en 22 uur 30 en wordt na 24 uur afgesloten. De hulpeloosheid, de stuurloze woede, de eenzaamheid, de zwakke lichtpunten, de absurditeit van de dronken waarneming…gedichten met zoveel verschillende emoties, sferen, kleuren, gerangschikt in een lijn, die een langzame verschuiving weergeeft van waanzin tot erger… De man is zijn spijkerjack kwijt.  Die staat voor het oude lef, de oude zelfverzekerdheid van de dronken man, die hij op deze oudejaarsavond van gedicht tot gedicht meer verliest.

Je kunt de gedichten lezen als een weerspiegeling van de psychische strijd van de ik-figuur. De bundel beschrijft geen gemakkelijke spiritualiteit, maar de worsteling van een depressief mens. Hij onderzoekt de afgronden van zijn eigen bestaan.

Voor wie het wil zien verandert het oudejaarsfeest in een apocalyptische werkelijkheid.